Ten film podzieli publiczność i krytykę (jak to już miało miejsce, zwłaszcza amerykańskie i brytyjskie), więc ciekawe będzie, czy znajdzie rynek w Australii. “Projektantka” to długo oczekiwany powrót reżyserski Jocelyn Moorhouse. Po tym, jak “Dowód” okazał się wielkim sukcesem krytycznym w 1991 roku, nastąpiły cechy amerykańskie, ale jest to pierwsza od pani Moorhouse od prawie dwóch dekad. Film jest odważny od początku do końca, a dla mnie nieoczekiwany. Z plakatu filmowego wydaje się to dramatem z epoki; cóż, z pewnością jest osadzona w minionej epoce i jest w niej mnóstwo niesamowitych kostiumów, ale tego filmu nie da się wcisnąć w gatunek; wyzwaniem, aby opisać, ani podsumować.
Kiedy piszę tę recenzję, film nie został jeszcze otwarty w całym kraju w Australii; ale jeśli publiczność, do której uczęszczałem, była jakąś wskazówką, ten film będzie czerpany przez lokalnych filmowców, ale czy znajdzie publiczność głównego nurtu? Wątpię w to. Jest anarchiczny; pobłażliwy, szeroki, nieprawdopodobny i mnóstwo zabawy! Podobało mi się większość jego 2 godzinnego czasu pracy; ale ostatnia kwadra nie czuła się niezdarna, z odrobiną zbyt dużej fabuły, która była w butach; nadając jej chaotyczną i lenną jakość. Początkowo zastanawiałem się, jak ten film będzie pasował do już charakterystycznej reputacji filmów australijskich; zarówno w domu, jak i na ekranach światowych. “Projektantka” ostatecznie będzie jego własnym gatunkiem. Jako adaptacja powieści o tej samej nazwie; jest tak wiele postaci do zobrazowania i podążania; a częścią chaosu była litania dziwnie sfilmowanych sekwencji z kimś, kto z lokalnych talentów. Jest to z pewnością najlepsza obsada, jaką kiedykolwiek stworzono na australijską funkcję; od komików po ikony telewizyjne, do scenicznych i ekranowych legend; i nowy talent.
Być może to będzie gwiezdny skład, który nakłoni kinomanów do kina w tym filmie. Judy Davis, jeden z naszych najbardziej znanych aktorów, praktycznie kradnie film z brytyjskiego importu, niesamowitą Kate Winslet. Davis jest tutaj w najwyższej formie, pokazując zwariowaną stronę komediową; rzadko spotykane w dotychczasowej świetnej karierze; może tylko pojawił się w filmach Woody’ego Allena, w których pojawiła się. Z poczerniającymi zębami; wymizerowany makijaż i kostiumy z hobo, Judy to bunt jako matka bohatera opowiadania. Jeśli pani Davis nie otrzyma AACTA za supportującą aktorkę, będę bardzo zaskoczona. A jeśli film trafi na właściwy marketing, być może ten nieuchwytny Oscar dla jednej z wielkich niezarejestrowanych gwiazd ekranu. Współpraca Judy z Kate Winslet działa dobrze; są też chwile rozrzutne i delikatne; co daje filmowi nie tylko wytchnienie od zawrotnej prędkości, ale i trochę grawitacji. Liam Hemsworth jest odpowiednio filmowym idolem; z jego przeszywającymi niebieskimi oczami, jego wysoką, muskularną ramą i tym prawdziwym niebieskim rysunkiem Aussie. Sarah Snook po raz kolejny pokazuje, dlaczego jest tą damą w oczekiwaniu na wielki czas i zdobywa imponującą listę kredytów ekranowych. Jest tu tak wielu wspaniałych aktorów: Sacha Horler, Barry Otto, Julia Blake, Genevieve Lemon, Rebecca Gibney, dosłownie nazywanie kilku, a może przede wszystkim, krzykliwymi ubraniami Hugo Weaving, pokazującymi, że nic nie jest w stanie zrobić ten wspaniały aktor grać i grać wspaniale.
Film jest pięknie sfilmowany i zaprojektowany, a dziwny świat tego uroczego małego miasteczka w szczerym polu jest doskonale uchwycony i pięknie przedstawiony. Więc jakie są krytyczne uwagi? Nie miałem nic przeciwko morfowaniu czarnej komedii, westernu, zemsty, motywów i stylów z historii miłosnej; ale walczyłem trochę z dopasowaniem Kate Winslet, która w wieku 40 lat jest o wiele za stara, by być współczesną postacią graną przez Snook, Hemswortha i innych. Winslet zbliża się do wieku aktorów grających rodziców jej i jej współczesnych – Alison Whyte i Rebecca Gibney. Ta wspaniała i genialna rola wygląda tak, jakby film, który prawdopodobnie był finansowany i zbudowany wokół Winslet, zapomniał o tej różnicy wieku. W wieku 25 lat Liam Hemsworth i Sarah Snook w wieku 27 lat po prostu nie wyglądają dobrze w kontekście powrotu głównych bohaterów po 20 latach. To powiedziawszy, przeważnie zignorowałem to i po prostu cieszę się z tego filmu o kaparach za to, co to jest.
