Czy schizofrenia jest "prawdziwą" chorobą?

Próbując odejść od tradycyjnego języka używanego do opisywania psychozy i schizofrenii, Brytyjskie Towarzystwo Psychologiczne (BPS) rozpoczęło aktualizację swojego myślenia na ten temat.

Przedmowa opublikowanego raportu przedstawia wizję:

Mamy nadzieję, że w przyszłości służby nie będą już nalegać, aby użytkownicy usług zaakceptowali jeden konkretny pogląd na ich problem, a mianowicie na tradycyjny pogląd, że mają chorobę, którą należy leczyć przede wszystkim za pomocą leków.

Raport pojawia się w odpowiednim czasie na badania nad zdrowiem psychicznym; w ubiegłym roku ta sama organizacja zakwestionowała w ogóle wartość diagnozy psychiatrycznej. Ten nowy dokument wydaje się wątpić w wiele otrzymanych mądrości na temat schizofrenii, nawet kwestionując, czy jest to choroba. Co się tutaj dzieje?

Radykalne przesunięcia

Schizofrenia cechowała się kontrowersyjną i zmieniającą się diagnozą, odkąd słowo to zostało ukute przez Eugena Bleulera w 1911 roku. Jej nazwa uległa dość radykalnym zmianom w znaczeniu, przechodząc od postrzegania jako postępującą chorobę mózgu, do bycia postrzeganą jako seria “reakcji”. W pierwszym DSM (amerykańskim podręczniku zaburzeń psychicznych) coraz częściej definiuje się od lat 80. XX wieku jako zaburzenie neuro-rozwojowe w badaniach psychiatrycznych.

W 1979 r. krytyk psychiatrii Thomas Szasz nazwał go “świętym symbolem psychiatrii” i długo zastanawiał się, jak psychiatria była w stanie uciec za sprawą kluczowego i podtrzymującego profesję “mitu”.

W 1991 roku akademicka psycholog kliniczny Mary Boyle opublikowała książkę z uderzająco odważną tezą. Pisanie pod prowokacyjnym tytułem “Schizofrenia: Naukowe ułudy?” zaczęła opisywać, w jaki sposób domniemana choroba psychiczna była o wiele mniej spójna, niż dawniej. W związku z tym, jak argumentowała, powinna ona zostać usunięta tak szybko, jak to możliwe, ponieważ służy ona jedynie utrwaleniu zdezorientowanego spojrzenia na problemy ze zdrowiem psychicznym. Podobny pogląd ostatnio znalazł się w gorącej dyskusji w sekcji komentarzy artykułu o rozmowie.

Tymczasem wielu pracowników akademickich nadal chętnie przyjmuje schizofrenię (choć nadal nie bez szczególnej ostrożności). W swoim wstępie do tematu psycholog Michael Green mówi, że szczególny zestaw zachowań i doświadczeń, który obecnie przyciąga diagnozę schizofrenii DSM, nie jest uzasadniony pojedynczym profilem genetycznym. Przyszłe badania powinny “odejść” od schizofrenii, jak się obecnie uważa, i skupić się na różnych sposobach klasyfikowania problemów, które kojarzymy z tą etykietą. Thomas Insel, dyrektor Amerykańskiego Narodowego Instytutu Zdrowia Psychicznego, zgadza się z tym poglądem.

Jednak książka Green’a traktuje diagnozę jako znaczącą kategorię z prawdziwą potrzebą interwencji psychiatrycznej, a ani on, ani Insel nie są społecznymi konstruktorami na temat schizofrenii. Jak możemy to ująć w taki sposób, w jaki oni również zachęcają nas, by zrezygnować z tego pomysłu, tak jak porzuca się zły nawyk?

Rewolucjoniści i reformatorzy

Możemy myśleć o różnych poglądach na temat schizofrenii jako “rewolucyjnych” i “reformistycznych”. Reformatorzy tacy jak Green zdają sobie sprawę, że koncepcja jest nieporęczna i niewystarczająco precyzyjna. Nie wstrzymują oddechu na odkrycie pojedynczego genu lub prostego biomarkera na schizofrenię i mogą odeprzeć myśl, że jest to “postępująca, zwyrodnieniowa choroba mózgu”, ale nie mają problemu z kontynuowaniem mówienia o schizofrenii “. zaburzenie “,” choroba “lub” zespół “.

Być może największą ilością wody pomiędzy tymi dwiema grupami jest stopień pilności, który odpowiednio odczuwają, pozbawiając się etykiety “schizofrenii”. Dla “rewolucjonistów” schizofrenia jest bardziej barierą niż skutecznym narzędziem komunikacji klinicznej, w najlepszym razie bezużytecznym, a w najgorszym – formą oczerniania.

“Schizofrenia” służy uzasadnianiu środków przymusu, zaostrza stygmatyzację zdrowia psychicznego, a nawet ewoluuje, by stać się marką umiarkowanie rasistowską. Sugestywne badania nad zjawiskiem “zagrożenia stereotypami” wskazują na możliwość, że rozpoznanie, że ma diagnozę, może nawet w pewnych warunkach pogarszać psychologiczne i społeczne trudności osób spełniających kryteria. “Całkowicie pozbyć się tego pomysłu!” – mówią rewolucjoniści.

Ale jedną z trudności z takim posunięciem jest poznanie, jakie będą tego konsekwencje dla naszego zrozumienia problemów, które zasługują na diagnozę. Niektórzy krytycy kwestionują pogląd, że osoby te są “chore”, choć nie pasuje to do doświadczeń z pierwszej ręki. Co więcej, wobec braku powszechnie przyjętej definicji “chorych psychicznie” trudno jest dostrzec, w jaki sposób kwestię tę można rozwiązać w taki czy inny sposób. Jak powiedział niedawno psycholog Richard Bentall: “Problemem stało się nie zastąpienie schizofrenii a to, co zastąpić”. Jest wiele pomysłów, ale wciąż brakuje nam konsensusu.

Pytanie o to, czy schizofrenia “naprawdę istnieje” jest nieco nie na miejscu. Rewolucjoniści mogą, nie bez powodu, mówić “nie”; Schizofrenia jest metaforą i często mylącą, nazbyt reifikowaną. Jednak reformiści mogą słusznie wskazać, że chociaż schizofrenia DSM jest historycznie przypadkową konstrukcją, to jednak jest ona ważnym, często wyniszczającym zbiorem doświadczeń w jej pobliżu, których nie możemy sobie życzyć. Odkładając na bok argumenty dotyczące terminologii, to właśnie natura tych doświadczeń jest najbardziej interesująca dla badaczy i klinicystów, a my wciąż wiemy o wiele za mało.

Raport BPS powinien służyć jako przypomnienie mądrego rozumienia terminu “schizofrenia”. Nie pomniejszając wagi problemów, które konotuje, powinniśmy zachować ostrożność. Musimy także pilnie zapobiec temu, by jego użycie niepotrzebnie ograniczało możliwości, jakie ludzie mają, aby żyć zgodnie z ich pragnieniem.

Jednak sprawozdanie nie jest bezproblemowe; prawdopodobnie skupia on zbyt dużą uwagę na halucynacjach i iluzjach kosztem “negatywnych” lub dezorganizujących objawów. Równie wątpliwe jest stwierdzenie, że CBT dla psychozy może być skuteczne, pomimo wątpliwości samych badaczy, które cytuje. Wiele się zgadza z “Understanding Psychosis”, ale wiele debat poruszonych tutaj jest dalekich od rozstrzygnięcia.